آیه 30 سوره نور

قُلْ لِلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ يَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِكَ أَزْكى‌ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما يَصْنَعُونَ (30)

«1». تفسير منهج الصادقين، ج 6، ص 293، چاپ كتابفروشى اسلاميّه.

جلد 9 - صفحه 227

شأن نزول: در كافى: از حضرت امام محمد باقر عليه السّلام مروى است:

جوانى از انصار در كوچه‌هاى مدينه تصادف كرد با زنى كه مقنعه خود را در پس گوش خود بسته بنا به عادت آن زمان. چون آن زن از پهلوى جوان عبور كرد، جوان صورت خود را برگرداند و سپس در پشت سر آن زن نظر مى‌كرد و به راه خود مى‌رفت. بناگاه سر كوچه‌اى رسيد و پاره استخوان و يا شيشه بر ديوارى بود، به طرف صورت او برخورد، فرو رفته، خون جارى شد. با اين حال خدمت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله آمد قضيه را بيان نمود؛ آيه شريفه نازل شد. «1» قُلْ لِلْمُؤْمِنِينَ‌: بگو اى پيغمبر مر كسانى را كه ايمان آورده‌اند، يَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ‌: بپوشانند چشمهاى خود را از ديدن هر نامحرم كه نظر سبب فتنه و باعث گناهان عظيمه است، زيرا تيزترين تيرى مر شيطان را در وجوه انسانى، چشم است، چه حواس ديگر در محل خود ساكنند و تا چيزى به ايشان نرسد به استدراك آن مشغول نتوانند شد، اما ديده حاسه‌اى است كه از دور و نزديك ابتلا و آثام را صيد مى‌كند.

تبصره: چون نظر، اولين مقدمه فعل شنيع زناست، لذا امر الزامى به مؤمنين و مؤمنات شده به پوشاندن چشم به بيان اخبار به صيغه مضارع (يغضوا يغضضن) كه در محل خود ذكر شده هرگاه متكلم امر را به صيغه اخبار فرمايد، كاشف است از آنكه راضى ندارد آمر ترك مأمور به را. و احاديث بسيار در نظر وارد شده از جمله:

1- در عقاب الاعمال- از حضرت صادق عليه السّلام: النّظر سهم من سهام ابليس مسموم و كم من نظرة اورثت حسرة طويلة:

نگاه كردن تيرى است از تيرهاى شيطان كه زهر آلود است، و چه بسيار نظرى كه موجب شود حسرت درازى را. «2» 2- در حديث مناهى حضرت پيغمبر: من ملأ عينيه من حرام ملأ اللّه عينيه‌

«1». تفسير الصّافى، ج 3، ص 430 (چ سعيد مشهد) به نقل از كافى.

«2». عقاب الاعمال، (چ مكتبة الصّدوق)، ص 314.

جلد 9 - صفحه 228

يوم القيامة من النّار الا ان يتوب و يرجع.

كسى كه پر كند چشم خود راى از نگاه حرام، پر نمايد خدا هر دو چشم او راى از آتش مگر آنكه توبه نمايد و برگردد. «1» 3- حضرت امير المؤمنين عليه السّلام فرمايد: من اطلق لحظه اكثر اسفه:

هر كه يله و رها نمود چشم خود را، بر اسف و رنج خود افزود. «2» 4- در قرب الاسناد: هر كه نظر به زنى نمايد، پس بردارد نظر خود راى به آسمان يا بپوشاند چشم خود را، برنگردد چشم او مگر آنكه تزويج فرمايد او را خداى عزّ و جلّ حور العين. «3» وَ يَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ‌: و نگاهدارند فرجهاى خود را از حرام. نزد بعضى مراد به حفظ فروج، اينجا به معنى ستر آنست از انظار محترمه؛ چنانكه از ابن زيد مروى است كه هر موضعى در قرآن كه ذكر «حفظ فرج» شده آن از زنا باشد مگر در اين موضع كه مراد پوشاندن فرج است تا هيچكسى نگاه به آن ننمايد و اين قول نيز از حضرت صادق عليه السّلام مروى است.

بعد از آن فرمود: حلال نيست براى مرد مؤمن اينكه نظر كند به فرج برادرش، و حلال نيست براى زن اينكه نظر كند به فرج خواهرش. ذلِكَ أَزْكى‌ لَهُمْ‌: اين پوشيدن چشم و حفظ فرج، پاكيزه ترست و سودمندتر براى شما به جهت دورى آن از ريبه در دنيا و عقوبت در عقبى. إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما يَصْنَعُونَ‌: بدرستى كه خدا آگاه است به آنچه مى‌كنند از نظر به حلال و حرام و استعمال جوارح در طاعات و آثام، و چون حركات ابصار و استعمال ساير حواس و تحريك جوارح و قصد به آن، بر خداوند سبحان مخفى نيست، پس بايد در تمام حركات و سكنات بدنى از او در حذر باشند و آن را در غير رضا و طاعت او صرف نكنند و بترسند از مخالفت.

«1». كتاب من لا يحضره الفقيه، (چ پنجم- اسلاميّه) ج 4، ص 9.

«2». غرر الحكم، (چ چهارم) ج 2، فصل 77- حرف الميم بلفظ من، ح 304.

«3». بحار الانوار ج 104، ص 91، روايت 28، چاپ جديد.

جلد 9 - صفحه 229

تبصره: آيه شريفه متضمن ده تاكيد باشد:

1- اختصاص خطاب به مؤمنين با آنكه همه بندگان در تكاليف دينيه شريكند، براى آنست كه پوشاندن چشم از شرايط ايمان و ايهام به آنكه نظر كنندگان به نامحرمان، از ربقه ايمان خارجند.

2- امر نمودن حضرت پيغمبر را به ابلاغ اين وحى الهى، و فرمان سبحانى دلالت واضحه دارد بر اهميت وجوب.

3- (حذف متعلق) يعنى بيان نكردن به اينكه از چه چيز بايستى چشم پوشيد، عموم و اطلاق مقتضى است پوشيدن چشم را از اجنبيه مطلقا حتى نسبت به وجه و كفين.

4- جمله تعليليه‌ (ذلِكَ أَزْكى‌ لَهُمْ) دلالت واضحه دارد بر اينكه «غض بصر» مطلقا دورتر است از فسق و فجور و فحشاء و شرور، و اين علت در وجه و كفين هم جارى است بلكه به ابلغ وجه و اتم جريان؛ زيرا هرگاه انصاف باشد، تمام توجه جوانهاى مست شهوت نظر به صورت، و يگانه هدف و مقصودشان از تعاقب زنان و مردان، صورت آنهاست.

5- مقارن و معادل قرار دادن غض بصر با امر به حفظ عورت و فرج، دليل واضحى است بر اهميت چشم پوشى كه در رديف حفظ فرج و عورت قرار گرفته.

6- تعقيب جمله اوليه به جمله تهديديه‌ (إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما يَصْنَعُونَ) در اين جمله تهديد به عذاب شده.

7- وجوب به هم گذاشتن چشم از اجنبيه امر مقدمى است، زيرا چشم پوشى مقدمه ترك حرام كه نظر به اجنبيه باشد، و امر به مقدمه واجب، دلالتش بيشتر است در وجوب ذى المقدمه از اينكه امر متوجه شود ابتداء به ذى المقدمه؛ پس نتيجه امر به غض بصر براى تحفظ از وقوع امر محرم است كه نظر اجنبيه باشد.

8- تعبير (يَغُضُّوا) با آنكه ممكن بود تعبير (لا تنظروا)، خود كاشف است از شدت مبالغه در ترك، يعنى چشمها را برهم بپوشيد مبادا چشم شما بيفتد.

9- شأن نزول آيه شريفه دلالت واضحه است بر چشم پوشى از وجه و

جلد 9 - صفحه 230

كفين، چه برسد به بدن و ساير جوارح، و مورد شمول آيه چنين مستفاد شود كه جوان شهوى، حق ندارد به پشت سر زن در چادر در ميان كوچه نظر كند تا چه رسد به صورت و كفين، و چه رسد به بدن لخت و برهنه.

10- نهى از نظر نمودن و امر به ترك نظر، فقط اقتضا دارد تحريم نظر را عمدا، پس باقى ماند وقوع نظر سهوى و غير عمدى، جائز، لكن چون امر فرموده به چشم بر هم گذاردن و اغماض، پس نظر غير عمدى را هم شامل است؛ زيرا وقتى واجب شد چشم بر هم نهادن، مسلم خواهد بود نظر نكردن چه عمدى و چه سهوى، مگر همان نظر اوليه سهويه.

اين همه آفت كه به تن مى‌رسد

از نظر توبه شكن مى‌رسد

ديده فرو پوش چو درّ در صدف‌

تا نشوى تير بلا را هدف‌

قُلْ لِلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ يَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِكَ أَزْكى‌ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما يَصْنَعُونَ (30) وَ قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِنَّ وَ يَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلاَّ ما ظَهَرَ مِنْها وَ لْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى‌ جُيُوبِهِنَّ وَ لا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلاَّ لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبائِهِنَّ أَوْ آباءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنائِهِنَّ أَوْ أَبْناءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوانِهِنَّ أَوْ بَنِي إِخْوانِهِنَّ أَوْ بَنِي أَخَواتِهِنَّ أَوْ نِسائِهِنَّ أَوْ ما مَلَكَتْ أَيْمانُهُنَّ أَوِ التَّابِعِينَ غَيْرِ أُولِي الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِينَ لَمْ يَظْهَرُوا عَلى‌ عَوْراتِ النِّساءِ وَ لا يَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِيُعْلَمَ ما يُخْفِينَ مِنْ زِينَتِهِنَّ وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (31)

ترجمه‌

بگو بگروندگان فرو گيرند ديده‌هاشان را و نگاه دارند عورتهاشان را آن پاكيزه‌تر است براى ايشان همانا خدا آگاه است بآنچه ميكنند

و بگو بزنان گرونده فرو گيرند ديده‌هاشان را و نگاه دارند عورتهاشان را و ظاهر نسازند پيرايه خود را مگر آنچه آشكار است از آن و بايد بيفكنند معجرهاشان را بر گريبانهاشان و ظاهر نسازند پيرايه خود را مگر براى شوهرانشان يا پدرانشان يا پدران شوهرانشان يا پسرانشان يا پسران شوهرانشان يا

جلد 4 صفحه 22

برادرانشان يا پسران برادرانشان يا پسران خواهرانشان يا زنانشان يا آنچه مالك شد دستهاشان يا پيروانى كه نيستند صاحبان حاجت بزنان از مردان يا كودكانى كه اطلاع نيافته‌اند بر عورتهاى زنان و نبايد بزنند بپاهاشان بر زمين تا دانسته شود آنچه پنهان ميدارند از پيرايه‌شان و بازگشت كنيد بسوى خدا همگى اى مؤمنان باشد كه شما رستگار شويد.

تفسير

خداوند منّان در اين آيات شريفه براى حفظ عفّت مسلمانان به پيغمبر خود دستور فرموده كه بگو بمردان مؤمن كه فرو خوابانند و نيفكنند چشمهاى خودشان را بنامحرمان و نگهدارند عورتهاى خودشان را از انظار غير، اين رويّه نزديكتر بپاكى و پاكدامنى و شرافت و آبرومندى است براى آنها و خدا آگاه است باعمال بندگان حتى حركات چشمشان در وقت بستن آن از نظر بنامحرم و دوختن نظر بآنها و بر طبق آن اجر ميدهد و عذاب ميكند و بگو بزنهاى مؤمنه كه بر بندند ديده‌هاى خودشان را از نظر بنامحرمان و نگهدارند عورتهاى خودشان را از انظار غير و آشكار نكنند زينت و آرايش خودشان را مگر آنمقدارى كه معمولا آشكار است از آنها و ظاهرا مراد خود پيرايه و آرايش و زينت باشد مادامى كه متّصف بوصف زينت است مثلا گوشوار در گوش و دست‌بند بدست باشد نه در نزد زرگر و بنابراين لازم نيست گفته شود مراد مواضع زينت يا مواضع مشغول بزينت يا زينت شاغل مواضع است كه گفته‌اند چون اگر در جاى خود نباشد زينت فعلى نيست و اگر احيانا زينت بر آنها اطلاق كنند باعتبار قابليّت است كه زينت بآنها حاصل شود و قمى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه هر آيه در قرآن ذكر فروج در آن شده مراد حفظ از زنا است مگر اين آيه كه مراد حفظ از نظر است پس حلال نيست كه نظر كند مرد مؤمن بفرج برادرش و حلال نيست كه نظر كند زن مؤمنه بفرج خواهرش و در كافى از آنحضرت نقل نموده در ضمن حديثى كه در آن ذكر فرض ايمان بر جوارح شده و فرض فرموده يعنى واجب كرده خداوند بر چشم كه نظر نكند بچيزى كه حرام فرموده است خدا بر او و آنكه اعراض كند از چيزى كه نهى نموده است خدا از او و آن كار چشم است و ناشى از ايمان ميباشد

جلد 4 صفحه 23

و تمسك فرموده باين دو آيه بر حرمت نظر مرد بعورت مرد و وجوب حفظ آن از نظر غير و حرمت نظر زن بعورت زن و وجوب حفظ آن از نظر غير و آنكه هر چه در قرآن از حفظ فرج است از زنا است جز اين آيه كه از نظر است و از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه جوانى از انصار در مدينه مواجه با زنى شد كه روسرى خود را بر حسب معمول آنزمان پشت گوش انداخته بود پس نظر كرد بآنزن تا گذشت از او و چشم آنجوان بدنبال آنزن بود تا وارد كوچه‌اى شد و صورتش باستخوان يا شيشه‌اى كه در ديوار بود خورد و پاره شد و متوجه نشد تا آنزن رفت و جوان بخود آمد ديد خون بر سينه و لباسش ميريزد و قسم خورد كه خدمت پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم برسد و قصه را عرضه بدارد و رسيد و عرضه داشت و جبرئيل اين آيه را نازل نمود و در تفسير ما ظهر روايات معتبره بطرق متعدده نقل شده از ائمه اطهار عليهم السلام كه حاصل آنها استثناء زينت ظاهره و البسه از قبيل سرمه و انگشترى و ياره و خضاب كف و سر انگشتان و چادر و روسرى و پيراهن و امثال اينها است و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه پرسيدند چه مقدار حلال است از براى مرد كه به بيند از زن وقتى محرم نباشد فرمود صورت و دو كف دست و دو قدم و در خصال از پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نقل نموده كه بامير المؤمنين عليه السّلام فرمود اى على نظره اول از آن تو است و نظره دوم زيان تو است و در روايتى ترخيص نظر اولى و منع از ادامه و امتداد آن بنظره اخرى شده براى خوف فتنه و نيز از آنحضرت روايت شده كه نظر كردن تيرى از تيرهاى شيطان است و مؤيد شأن نزول مرقوم است كه خداوند فرموده و بايد بيفكنند زنها روسرى- هاشانرا بگريبانشان تا گوشواره و گلوبندشان آشكار نگردد و براى تأكيد از تحريم اظهار زينت و استثناء موارد جواز ثانيا فرموده و بايد آشكار نكنند زينت خودشان را مگر از براى شوهرشان چون مقصود بزينت آنهايند و از براى آنها است كه نظر كنند بتمام بدن زنهاشان و مگر از براى پدرانشان و پدران شوهرشان و پسرانشان و پسران شوهرشان و برادرها و برادرزاده‌ها و خواهرزاده‌ها كه آنها و غير آنها از قبيل اعمام و اخوال و محارم رضاعى كه از خارج معلوم شده محرمند و جائز است بر آنها كه نظر نمايند بزينت‌هاى ديگرى از قبيل‌

جلد 4 صفحه 24

گردن‌بند و بازوبند و خلخال پا و امثال اينها كه زينت ظاهره نيستند و در محل خود از بدن قرار دارند بشرط آنكه نظرشان پاك و خالى از ريبه باشد و نيز جائز است كه زن مؤمنه نپوشاند خود و زينت خود را از زن مسلمان ولى سزاوار نيست كه برهنه شود نزد زن يهودى يا نصرانى چون ممكن است آنها اوصاف او را براى شوهرهاشان نقل نمايند چنانچه در كافى و فقيه از امام صادق عليه السّلام نقل نموده و نيز جائز است كه نپوشاند زينت خود را زن از غلام و كنيز خود اگر چه مسلمان نباشند چنانچه در مجمع از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه مراد از ما ملكت ايمانهنّ عبيد و امائند و در روايات ديگرى نظر نمودن مملوك بمو و ساق مالكه در صورت مأمون بودن تجويز شده و نيز جائز است كه نپوشانند زينت خود را از پيروانى كه حاجت بزن ندارند و ابله و سفيهند و براى آنكه احسانى بآنها بشود دنبال شخص ميآيند چنانچه در مجمع از امام صادق عليه السّلام نقل نموده و قمى ره فرموده مراد پيرمرد از حال رفته است كه حاجت بزنان ندارد و در بعضى از روايات باحمق كم عقل كه حاجت بزن ندارد تفسير شده و در حكم اين جماعتند اطفال غير مميّزى كه اطلاع از عورتهاى زنها ندارند چون شهوت ندارند يا بحد بلوغ نرسيده‌اند و در صورت اول ظهور بمعناى اطلاع است و بنابر احتمال اخير بمعناى غلبه است يعنى اطفالى كه قدرت بر مقاربت با زن ندارند و نيز نبايد بزنند زنها در وقت راه رفتن پاهاشان را بزمين براى آنكه مبادا صداى خلخال پايشان بلند شود و مردم مطلع از زينت آنها شوند و شهوتشان بآنها تحريك شود و انصاف آنستكه از صدر و ذيل آيه شريفه معلوم ميشود كه خداوند در مقام بيان آداب عفت كامل زنها است ولى نميخواهد بحرج و مشقت بيفتند لذا بعضى از افراد نامحرم را در مستثنى ذكر فرموده براى ابتلاء بمعاشرت با آنها و بعضى از محارم را ذكر نفرموده براى عدم ابتلاء بآن نوعا و در مقام بيان جميع محارم نيست تا اشكال شود چرا آنها را ذكر نفرموده و استثناء زينت ظاهره هم باين ملاحظه است با آنكه بيشتر از همه جا صورت زن جلب توجه مرد را مينمايد و بايد مستور باشد لذا بنظر حقير احتياط درستر آنست مگر در مواقع ضرورت و بقدر رفع عسر و حرج و اللّه اعلم و چون كم مردى است كه در مقام نگهدارى‌

جلد 4 صفحه 25

نظر از زن كوتاهى ننموده باشد و نيز كم زنى است كه براى او درستر قصورى روى نداده باشد خداوند مهربان تمام اهل ايمان را امر بتوبه فرموده تا بسعادت و رستگارى نائل و بنعيم ابدى و اصل گردند.

قُل‌ لِلمُؤمِنِين‌َ يَغُضُّوا مِن‌ أَبصارِهِم‌ وَ يَحفَظُوا فُرُوجَهُم‌ ذلِك‌َ أَزكي‌ لَهُم‌ إِن‌َّ اللّه‌َ خَبِيرٌ بِما يَصنَعُون‌َ (30)

بفرما ‌براي‌ مؤمنين‌ ‌که‌ چشم‌هاي‌ ‌خود‌ ‌را‌ ‌هم‌ گذاريد و عورات‌ ‌خود‌ ‌را‌ حفظ كنيد ‌اينکه‌ ‌براي‌ ‌شما‌ بهتر و پاكيزه‌تر ‌است‌ محققا خداوند ‌با‌ خبر ‌است‌ ‌به‌ آنچه‌ صنع‌ ‌آنها‌ ‌است‌ ‌که‌ بجا مي‌آورند.

(قُل‌ لِلمُؤمِنِين‌َ يَغُضُّوا مِن‌ أَبصارِهِم‌) چيزهايي‌ ‌که‌ حرام‌ ‌است‌ ‌براي‌ رجال‌ نظر كردن‌: يكي‌ نظر ‌به‌ عورت‌ رجال‌ ‌حتي‌ پدر و برادر و عورت‌ عبارتست‌ ‌از‌ قبل‌ و و دبر و بيضتين‌ و عجان‌ و ‌ما ‌بين‌ ‌آنها‌، ديگر نظر ‌به‌ بدن‌ اجنبيه‌ سواي‌ وجه‌ و كفين‌ و ظهر قدمين‌ مشروط ‌به‌ اينكه‌ زينت‌ نكرده‌ ‌باشد‌ و نگاه‌ ‌هم‌ ‌به‌ شهوت‌ و ريبه‌، ‌حتي‌ ‌به‌ عكس‌ ‌آنها‌ ‌که‌ معلوم‌ ‌باشد‌ نكند.

(وَ يَحفَظُوا فُرُوجَهُم‌) ‌در‌ اخبار داريم‌ آنچه‌ ‌در‌ قرآن‌ حفظ فرج‌ ‌است‌ مراد ‌از‌ زنا ‌است‌ ‌غير‌ ‌از‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ ‌که‌ مراد ‌از‌ نظر ‌است‌ ‌که‌ عورت‌ ‌خود‌ ‌را‌ حفظ كند ‌که‌ ديگري‌ ‌حتي‌ پدر و برادر نظر نكنند چه‌ رسد باجنبيه‌.

(ذلِك‌َ أَزكي‌ لَهُم‌) ‌به‌ تقوي‌ و عفت‌ و بدين‌ و دنياي‌ ‌شما‌ انفع‌ و اظهر ‌است‌ (إِن‌َّ اللّه‌َ خَبِيرٌ بِما يَصنَعُون‌َ) ‌که‌ نظر ‌شما‌ ‌از‌ روي‌ شهوت‌ و ريبه‌ ‌است‌ و مقصود ‌شما‌ چيست‌.

]

اشاره

(آیه 30)

شأن نزول:

از امام باقر علیه السّلام چنین نقل شده است که جوانی از انصار در مسیر خود با زنی رو برو شد. چهره آن زن نظر آن جوان را به خود جلب کرد تا اینکه وارد کوچه تنگی شد باز همچنان به پشت سر خود نگاه می‌کرد ناگهان صورتش به دیوار خورد و تیزی استخوان یا قطعه شیشه‌ای که در دیوار بود صورتش را شکافت! با خود گفت به خدا سوگند من خدمت پیامبر می‌روم و این ماجرا را باز گو می‌کنم، هنگامی که چشم رسول خدا به او افتاد فرمود: چه شده است؟

ج3، ص289

و جوان ماجرا را نقل کرد، در این هنگام جبرئیل، پیک وحی خدا نازل شد و آیه مورد بحث را آورد.

تفسیر:

مبارزه با چشم چرانی و ترک حجاب: پیش از این گفته‌ایم که این سوره در حقیقت سوره عفت و پاکدامنی و پاکسازی از انحرافات جنسی است، در اینجا احکام نگاه کردن و چشم چرانی و حجاب را بیان می‌دارد.

نخست می‌گوید: «به مؤمنان بگو: چشمهای خود را (از نگاه به نامحرمان) فرو گیرند، و عفاف خود را حفظ کنند» (قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ).

و از آنجا که گاه به نظر می‌رسد که چرا اسلام از این کار که با شهوت و خواست دل بسیاری هماهنگ است نهی کرده، در دنباله آیه می‌فرماید: «این برای آنها پاکیزه‌تر است» (ذلِکَ أَزْکی لَهُمْ).

سپس به عنوان اخطار برای کسانی که نگاه هوس‌آلود و آگاهانه به زنان نامحرم می‌افکنند و گاه آن را غیر اختیاری قلمداد می‌کنند، می‌گوید: «خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» (إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِما یَصْنَعُونَ).